Argon E1 - Victoria E2: Alleen voor mensen met een sterk hart

Na de uitstekende wedstrijd van vorige week tegen Altius waren de verwachtingen voor vandaag tegen Argon hoog gespannen. Zouden onze helden het voor elkaar krijgen om net zo gedreven en net zo goed te spelen als vorige week?
De warming-up leek niet heel veel goeds te beloven. Wel gezellig met elkaar kletsen en lachen, maar weinig sprintjes. Als dat maar goed zou gaan!
Om 08.45 uur klonk het eerste fluitsignaal in Mijdrecht op veld 4A. We begonnen gelijk lekker fel en de eerste aanvallen zagen er goed en vloeiend uit. Toeschouwers en coaches ademden rustig in en uit. Wel was het oppassen geblazen voor hun goede en snelle linksbuiten. Tom en Jesse hadden hun handen er vol aan. Met lange ballen van hun reusachtige keeper, zocht Argon de weg naar onze goal. Na twee snelle uitbraken hadden we gewaarschuwd moeten zijn, maar helaas vloog er weer een bal achter de verdediging en de voorhoede van Argon liet Max kansloos: 1-0 achter! Niets aan de hand dacht iedereen, want eigenlijk waren we gewoon veel beter dan Argon, een kwestie van een van de vele kansen achter de keeper leggen en d’r op en d’r over. Maar ja, de vele goede kansen waren niet aan Victoria besteed vandaag. De lange ballen van de keeper van Argon bleven echter wel als Scudraketten over het middenveld vliegen. En ja hoor, weer even niet opletten achterin en hoppa: 2-0 achter. Het werd nog erger. Weer een geleide projectiel er overheen en 3-0! Na de 2-0 werden toeschouwers en coaches al een beetje wanhopig, maar na de 3-0 werden we wel heel stil. Goed voetballen, veel kansen en 3-0 achter. Wat konden we hier nog aan doen? Maar toen nam Skip het voortouw. Misschien vorige week in Liverpool wel afgekeken van zijn grote held Dirk Kuyt, veroverde hij de bal, stoomde door naar de goal en deed wat de aanval nog niet was gelukt: GOAL!! Dit was voor de anderen het teken om nog beter te gaan voetballen dan ze eigenlijk al deden. Vooral over links volgde de ene mooie aanval na de andere. Skip, Julian en Abel/Niels vonden elkaar uitstekend en de verdediging van Argon werd keer op keer uiteen gereten. Vlak voor rust kon de keeper van Argon de bal niet goed verwerken en Niels was er als de kippen bij om de belangrijke ‘anschluss tor’ binnen te schieten.
In de rust wezen de coaches vooral de verdediging er op dat zij bij ballen van de keeper goed achter hun tegenstander moesten staan en dat Tom iets achter zijn verdedigers moest gaan spelen. En tja, misschien voorin nog een paar van de goede kansen benutten leek ook wel aan te bevelen.
De tweede helft begon furieus. Alsof onze mannen beseften dat de genadeklap snel moest worden uitgedeeld. Julian vloog weer met regelmaat over de linkerkant naar voren en was een permanent gevaar voor Argon. En ja hoor, zijn goede spel werd beloond. Met een mooi, droog schot via de binnenkant van de paal stonden we al snel in de tweede helft op 3-3. Het gejuich moet tot in Hilversum te horen zijn geweest! Jesse en Niels die langs de kant stonden vroegen of ze alsjeblieft niet er in mochten: het was zo spannend! Argon kon niet anders dan achter de Victoria helden aanhollen en proberen te redden wat er te redden viel. Maar ook over rechts vlogen Koen en Max nu aan alle kanten langs hun tegenstanders en Abel was voorin een permanente plaag voor de verdediging. Tom hield achterin alles helemaal dicht en opeens bleken de lange ballen van de keeper niet meer dan lange ballen die je gewoon moet opvangen. Simple as that! Maar ja, zo veel beter, zo vaak alleen voor de keeper en toch niet scoren. Wanhopig werden we ervan. Moesten we de goal groter maken, vragen of de keeper even een plasje kon gaan doen? Tom en Skip werden als laatste gewisseld. Abel bleef in de spits, Niels linkshalf en Max O. als laatste man. Rechts Jesse en Koen en knallen maar! En hoewel Julian nu linksback stond, bleek de grotere afstand tot de goal van Argon geen probleem. Weer flitste hij langs de lijn en weer maakte hij met een laag hard schot een prachtige goal: 3-4!!!!! Na de vorige goal dachten we hard te hebben geschreeuwd, maar het gejuich dat nu opsteeg gaat vast het 8-uur journaal van zaterdag 15 november halen. De jongens doken op elkaar van vreugde en de coaches twijfelden of ze elkaar zouden zoenen of niet. Maar ja, nog wel ruim vijf minuten te spelen.
Gelukkig bleven de mannen als tijgers voor elk duel vechten. Nog zeker drie kansen noteerden we, maar toch ook opeens weer wat dreiging bij Argon. Gelukkig stond Max als vanouds zijn mannetje en hielden we het verder droog.
Een heerlijke pot voetbal met 9 kanjers in het veld die lieten zien dat Altius vorige week geen toeval was. Grote klasse mannen, het was weer een genot om jullie aan het werk te zien.