De coaches probeerden via een stevige warming-up de inmiddels toegeslagen lamlendigheid uit de mannen te krijgen. Nou, de warming-up liep wel goed, maar het effect in de wedstrijd was nog niet te merken. Tegen Soccer Boys waren onze helden geen schim van de trotse koploper in de 1e klasse. Geen duel werd er gewonnen, de ballen kwamen niet aan bij de medespelers en sprintjes, ach, sprintjes . . . . . Het was dan ook geen wonder dat de wel fris spelende tegenstander uitliep naar 3-0. De coaches en toeschouwers zagen het met lede ogen aan. Gelukkig wist Abel nog wel met een heerlijk schot in de rechterbovenhoek de eer van Victoria te redden. Ondanks de slechte prestatie was er toch één heel klein lichtpuntje: een aantal helden liepen met tranen in de ogen van het veld. De winnaars in hen konden dit niet verdragen en dat gaf de burger een klein beetje moed.De tweede wedstrijd stond Venray op het programma. Nu gelukkig wel weer een schimmetje van de echte E2 op het veld. Zowaar werden er hier en daar duels gewonnen en speelden we de bal weer in elkaars voeten. Dat laatste viel echter nog steeds niet mee. Het gras was hoog en droog, waardoor de bal harder dan normaal moest worden ingespeeld. En tja, dat valt niet mee als je benen zo moe zijn ;-) Tijdens de wedstrijd begonnen de eerste helden ook te klagen over de eerste pijntjes. Abel en Max O. konden amper nog op hun benen staan en ook de anderen oogden niet helemaal okselfris meer. Gelukkig wisten we de keeper van Venray wel drie keer te passeren. Omdat zij bij Max daar slechts één keer in slaagden, hadden we toch een mooie 3-1 uitslag aan het eind van de wedstrijd.
Tijd om, samen met de ook nu weer vele Victoria E2 supporters, in de kantine suikers te gaan nuttigen. Alle mannen aan de AA, snoepje er achter aan, Mars erbij, tosti er in en voor de zekerheid hier en daar nog maar een AA. Hoeveel suikers kun je eigenlijk in zo’n lijfje proppen?De laatste wedstrijd mochten we uiteindelijk om kwart over vijf (!) aantreden tegen onze laatste tegenstander, St. Hubert. Op het veld naast ons speelde tegelijkertijd Soccer Boys. Bij winst of gelijkspel zouden zij kampioen zijn. Wij moesten winnen om tweede te worden en theoretisch konden we zelfs nog eerste worden. Maar dan moest Soccer Boys wel verliezen van Venray, en dat lag niet erg voor de hand.
De suikers leken te hebben geholpen, want de pijntjes waren nergens meer te herkennen en alle duels en passes leken weer op echte Victoria E2 activiteiten. St. Hubert kwam nergens op het veld aan voetballen toe en toen Max O. de keurig door Abel terug gelegde bal er hard in schoot, was dat een logisch gevolg van het spelbeeld. Op het andere veld gebeurde er opeens iets raars: niet de oranjehemden van Soccer Boys scoorden, maar de roodhemden van Venray! Niks zeggen tegen de helden, gewoon stug door blijven voetballen. Maar ja, toen even later de 2-0 bij Soccer Boys op veld 1B er in lag, was het nieuws niet meer te stoppen. Een onverwachte sensatie hing in de lucht en daalde ook neer op de schouders van onze helden. In de rust hadden Frank en Johan dan ook maar één goede tip: knokken voor wat je waard bent. Dit is een finale en in een finale heb je nooit pijn. Pas de dag daarna vertelt je lijf dat het toch wel echt pijn deed, maar nooit in de finale. Met verbeten koppies begonnen de mannen aan hun missie om doelpunten te scoren, want dat zou het verschil moeten maken.
Max stuurde de verdediging goed aan en nam alle spelhervattingen snel zodat St. Hubert niet op adem kon komen. Halverwege de tweede helft neemt Julian op links een strakke corner die briljant door Abel op zijn wilde krullen wordt genomen: 2-0!! Maar naast ons is het inmiddels 2-1 geworden. Soccer Boys komt terug.Bij ons op veld 1A kan Max O. bijna niet meer lopen en ook Abel weet de ene voet bijna niet meer voor de ander te krijgen. Maar oh, oh, wat een karakter tonen de beide mannen. Ze verbijten hun tranen en blijven het toch proberen. En wat worden ze ondersteund door de weliswaar ook niet al te frisse andere helden. Jesse bestrijkt op rechts alle meters die Max O. nog wel wil maken, maar niet meer kan. Op links blijven Julian en Skip over elkaar heen razen met hun laatste krachten. En Tom . . . Tom blijft met gracieuze lange stappen het hele veld oversteken, links en rechts tegenstanders body checkend. Wat een kanjers zoals ze voor elkaar door het vuur gingen!
Vlak voor tijd weet Jesse de bal nog genadeloos hard op de keeper te schieten. Diens afweerpoging leidt tot een bal voor de voeten van Julian en die schiet hem zo ongeveer door het net heen: 3-0. En dan is het tijd. Wij 3-0, Soccer Boys 2-1 verloren dus...??
Na tellen, tellen en nog eens tellen komt Eric Bijlsma met het verlossende woord. Allebei evenveel punten, hetzelfde doelsaldo, maar wij één doelpunt meer gescoord en dat telt, niet het onderlinge resultaat. Is het waar, klopt het echt, kan Eric wel rekenen, was het wel 1-2 bij Soccer Boys?? Vragen, vragen, maar daar is de speaker en die spreekt de verlossende woorden.En de winnaar is . . Victoria 1893 uit Hilversum!!
Een foto-impressie van dit mooie Paasweekend is te zien in een speciaal webalbum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten