Iets over tienen floot de uitstekende, jonge, scheidsrechter voor het begin. Op de stopwatch van Johan stond 40 seconden (!) toen Abel een goede corner van Tom met het hoofd prachtig binnenknikte.
Wat een droomstart voor Victoria E2! Iedereen maakte zich op voor een doelpuntenfestijn, want zo vroeg al op 0-1 komen, terwijl de beruchte eerste vijf minuten nog amper waren begonnen: dat kon niet meer stuk. Maar ja, vijf minuten bestaat uit 300 seconden en er waren er pas 40 verstreken. De mannen zakten om onbegrijpelijke redenen enorm terug. Frank en Johan moesten flink coachen (lees: schreeuwen) om met name de verdediging bij de les te houden. Alsof de aanvallers van OSM’75 wel naar onze verdedigers zouden komen in plaats van andersom, zo leken onze mannen wel te verdedigen. Ik moet jullie bekennen, dat ik niet eens meer weet of OSM’75 in die fase weer op gelijke hoogte kwam, volgens mij wel. Wat ik wel weet, is dat we daarna weer ouderwets goed begonnen te voetballen.
Alsof opeens iedereen de laatste slaapjes uit de ogen had gewreven. Nu geen slappe duels meer, maar overal op het veld goede fanatieke duels. Met als gevolg dat wij opeens weer bepaalden wat er op het veld gebeurde. OSM’75 werd teruggedrongen met fanatiek voetbal van Victoria en vooral weer uitstekend samenspel. Vandaag leek iedereen te beseffen dat met goed samenspel en zonder gepingel de tegenstander geen schijn van kans heeft. Keurig verzorgden Tom, Skip en Koen (en later toch weer Jesse) de opbouw van achteruit. Op het midden wisten Abel en Max met uitstekend spel onze spits Niels te vinden. Het was dan ook weer een kwestie van tijd voordat de bal er in zou vliegen. Maar ja, diegenen die stukjes van Ajax – Utrecht hebben gezien deze week, weten dat het dan toch nog wel eens kan duren. Vandaag heette onze Klaas Jan gewoon Niels. Hij voetbalde lekker, werkte hard... maar de bal wilde er gewoon niet in. Gelukkig heette onze Suarez vandaag Abel Bijlsma en scoorden we toch nog. We gingen de rust in met een goede 1-3 voorsprong.
Na de rust gebeurde het onvoorstelbare. Weer 40 seconden op de stopwatch van Johan en... weer een doelpunt van Suarez, uhh Bijlsma! De mannen waren door het dolle heen en terecht. Maar OSM’75 gaf zich echter niet zomaar gewonnen en bleef het onze verdediging moeilijk maken. Keeper Max kreeg volop gelegenheid om zijn niet onaanzienlijke talent aan de vele toeschouwers te showen. Onder het heerlijke nazomerzonnetje kregen op die manier al onze helden volop gelegenheid om de trouwe Victoria supporters (hulde weer voor deze schaduwhelden!!) te laten genieten van hun kwaliteiten. Nadat Jesse al een frommelballetje tot net over de lijn van de OSM’75 had gewerkt en Max O. ook nog had gescoord, kreeg Klaas Jan, uhh Niels, ook loon naar werken. Na een schot van Jesse op de paal, belandde de bal voor de voeten van Niels en daar was ie dan, de goal van onze eigen Klaas Jan. 
Laagvliegend over het veld vierde hij zijn bevrijdende doelpunt. Het, volgens mij, laatste doelpunt stond model voor onze goede wedstrijd. Tom en Skip dreven een OSM’75 aanvaller in het nauw en veroverden de bal. Koen nam de bal over en zag Niels diepgaan. In één vloeiende beweging legde hij de bal in de voeten van Niels en die liet de meegekomen Max (of was het nu Abel? Je kan wel zien dat ik de veertig dik gepasseerd ben, het geheugen laat me in de steek) de eindstand op 8-3 bepalen. De coaches dachten dat er nog een minuut of vijf te spelen waren en als beloning voor het puike werk als laatste man mocht Tom de laatste vijf minuten ruilen met Niels en in de spits gaan spelen. Maar ja, toen was het cirkeltje weer rond: de vijf minuten bleken maar 40 seconden te duren en Tom stond nog maar net in de spits of de scheidsrechter floot af. Sorry Tom, je houdt een spitsbeurtje tegoed! 
Al met al een zeer puike partij voetbal van onze helden tegen een goede tegenstander. We hebben weer genoten van jullie, ga zo door!
Nadat Hans de laatste potten uitstekend had gefloten, mochten we vandaag weer een beroep doen op Kees als scheidsrechter. Zijn fluitje klonk en de competitie was begonnen. Beide ploegen leken allebei te beseffen dat het vandaag pas echt begonnen was. Voorzichtig werd de bal gespeeld en net als wij, leek ook de tegenstander, BVV ’31 E1, te beginnen met zekerheid achterin. Twee grote ‘mannen’ maakten het Niels zowat onmogelijk om iets te doen met de bal. Het verhaal over de eerste vijf minuten was aangekomen, want iedereen speelde scherp en geconcentreerd. Na een minuut of tien begon de wedstrijd wat los te komen. Over en weer kwam er iets meer ruimte. Zowel Victoria als BVV ’31 creëerden wat halve en hele kansen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat BVV ’31 tot aan onze geweldige keeper Max kwam, terwijl wij meestal strandden op de twee reuzen achterin en nooit echt helemaal tot aan de keeper. 
De wedstrijd golfde op en neer, iedereen vocht als leeuwen, maar de rust ging in met een 0-0 gelijkstand. Frank en Johan konden in de rust niet veel anders dan benadrukken dat we vooral zo door moesten voetballen, moesten proberen te blijven overspelen en goed te blijven dekken. En daarnaast: niet te veel onder de indruk zijn van de tegenstander, maar vooral lekker voetballen.
De achterhoede van BVV ’31 bleek toch echt sterker dan onze aanvallers vandaag. Dat kan een keer gebeuren. Jammer genoeg scoorden de gasten weer uit een snelle counter ook nog de 0-2 en als Tom de bal niet van de lijn had gehaald, was het nog 0-3 geworden ook. Het bleef nu 0-2 en de eerste competitiewedstrijd was verloren (snik).
De eerste vijf minuten waren weer ouderwets onder de maat. Olympia bleek namelijk helemaal niet zo slecht en wij bleken weer met andere dingen bezig dan de wedstrijd. Als het na vijf minuten 2-0 voor Olympia had gestaan, hadden wij daar niets op af kunnen dingen. Gelukkig lagen Max en later ook nog de lat een goal in de weg. Hier schrokken de jongens toch wel van, want opeens was de spirit er weer en begon het te lopen. De volgende vijf à tien minuten was het direct duidelijk dat wij toch meer klasse in huis hebben dan Olympia en het was dan ook ‘opeens’ zomaar 3-0. Nu herkenden de coaches en de toeschouwers de E2 weer en bij vlagen werd er weer goed gespeeld.
De tweede helft kunnen we kort over zijn: niet best. We speelden niet meer samen en als we het deden, deden we het te langzaam. Met name het middenveld liet het vandaag een beetje afweten. Te vaak bleven ze of voor of achter hangen, waardoor er geen aansluiting tussen verdediging en aanval was en het voetbal tot een bedenkelijk niveau zakte. Ondanks dat, was de eindstand toch gewoon 7-1 en kan de doelpunten teller weer worden bijgewerkt.
Zaterdag begint de competitie. Hopelijk is dat voor iedereen voldoende reden om ook de eerste vijf minuten als onderdeel van de wedstrijd te beschouwen.
Om exact 10.00 uur floot een echte scheidsrechter, in officieel tenue, voor het begin van de wedstrijd. De E2 helden begonnen gelijk goed. Vanaf het begin ging het balletje goed van voet naar voet. Zowel over links als over rechts liepen er mooie aanvallen. Maar de doelpunten wilden maar niet komen. Soms lag het aan onszelf omdat we de bal niet tussen de palen mikten, maar vaak lag ook de uitstekende keeper van Altius E2 in de weg. Met een paar stijlvolle duiken hield hij zijn goal schoon. Gelukkig hielden we ons koppie er bij en bleven gewoon voetballen zoals we hebben afgesproken. Tom schoof als laatste man regelmatig door het midden mee naar voren om de aanval te ondersteunen en hoewel niet alle schoten zuiver waren, stichtte hij veel gevaar met zijn harde schoten. De backs Julian en Jesse schakelden hun tegenstanders goed uit en konden daarna lekker mee naar voren. Op het midden hadden Abel en Koen ook goed greep op de tegenstander zodat deze het steeds zwaarder kreeg. Voorin was Niels ongrijpbaar voor de Altius verdediging, dus was het voor ons gevoel een kwestie van tijd voordat de eerste goal zou vallen. Al met al duurde dat toch wel een minuutje of 15 (Skip en Max waren er inmiddels ingekomen) maar toen was de ban dan ook gebroken. Met twee puike goals en dus een 2-0 voorsprong, gingen we de rust in.
De coaches gaven de jongens in de rust een compliment voor het lekkere spel en zeiden dat de volgende doelpunten vanzelf zouden komen. Omdat het zo lekker liep, gaven ze nog een extra tactische tip mee voor de tweede helft. Het opbouwen langs de zijkant liep lekker, waardoor de verdedigers en middenvelders van Altius ook naar de zijkant moesten bewegen. Daardoor kwam er steeds ruimte in het midden van het veld waar onze laatste man en middenvelders mooi gebruik van zouden kunnen maken. De jongens knikten dat ze het begrepen en Frank en Johan waren benieuwd of dat uit beleefdheid was (het zijn allemaal keurige jongens tenslotte) of dat ze het echt snapten.
En of ze het snapten!!
Opvallend was vandaag wat mij betreft weer de goede samenwerking tussen Abel en Niels. Ze hadden weer goed oog voor elkaar en waren niet zelfzuchtig in de afwerking. Een speciaal woordje nog voor de laatste goal, want ook die was uit het boekje. Een aanval van Altius werd door Skip en Max goed onderbroken en toen Max de bal goed voor de voeten had, zag hij Niels diep gaan. Perfect speelde hij met een lange bal Niels aan, die zijn tegenstander goed de pas afsneed. De keeper kwam uit, maar met een subtiel tikje met buitenkant links passeerde hij de keeper. Catenaccio van de hoogste perfectie. 
Het laatste woord is voor keeper Max. Iedereen vond dat hij het weer goed had gedaan, maar Max baalde. Hij vond dat hij een foutje had gemaakt bij de eerste goal en dat vond ie maar niks! Ons maakte het niets uit, Max, maar het tekent je instelling. Grote klasse!
Vooraf was de afspraak duidelijk. Niet onderschatten en gewoon lekker voetballen. Laten we het er op houden dat het niet aan de inzet lag van de jongens. Ze hebben echt hun best gedaan, maar het voetbal waar we de afgelopen weken zo van hebben genoten, kwam er vandaag niet uit. Maar misschien was dat wel gewoon de verdienste van de E3. In ieder geval waren ze beter dan de meeste tegenstanders die we tot nu toe hebben bestreden.
Desondanks zouden de coaches het op prijs stellen als we de volgende keer toch weer de bal wat sneller zouden rondspelen, beter de tegenstander zouden dekken en beter met elkaar zouden praten in het veld. Al met al een nuttige wedstrijd om te zien wat er gebeurt bij een sterkere tegenstander dan we gewend zijn tot nu toe. Wat positief is, is dat iedereen goed zijn best bleef doen en niet op de anderen begon te mopperen. En ook een compliment aan de E3, want die hebben een puike pot gespeeld. Zeker de moeite waard om de wedstrijd nog een keer te herhalen.
En oh ja, we hebben wel gewoon gewonnen: 3-2
Na terugkomt op Victoria stond de tent klaar en werden de voorbereidingen getroffen voor de BBQ waar ook de broers, zusjes en ouders aanwezig waren. Nadat de laatste ouders rond 23 uur huiswaarts waren gekeerd, gingen de jongens... slapen! Om 6.45 uur werd het sein gegeven om uit de veren te gaan en op het hoofdveld het eerste potje te spelen.
Na het ontbijt stond een oefenwedstrijd tegen Victoria D3 op een groot veld gepland. De jongens van E1 en E2 deden het beter dan verwacht. De wedstrijd werd uiteindelijk gewonnen met 2-1. Ondanks een kritische noot vanuit de leiding van D3 aan de scheidsrechter, kon iedereen leven met de uitslag. Een frietje en een drankje sloten het prima georganiseerde weekend succesvol af. Dank aan de organisatie die dit mogelijk heeft gemaakt.
Vanzelfsprekend hamerden de coaches op een ‘scherp’ begin van de wedstrijd, zeker tegen het sterk geachte Wasmeer. Misschien kwam het door onze, inderdaad, scherpe start van de wedstrijd of misschien zijn we gewoon vele klassen beter dan Wasmeer E2, maar al ver voor het eindsignaal was het duidelijk dat dit een echt ‘makkie’ ging worden. Als een warm mes door een pakje boter sneed Victoria E2 door de verdediging van Wasmeer E2. De vader van Skip, Hans, kwam een minuut of tien na het startsignaal aan en vroeg of er al was gescoord: 5-0 al Hans!! Hans kon het, net als de overige toeschouwers niet geloven. Wat vlogen onze jongens over het veld. Wat wisten ze elkaar perfect te vinden. En wat scoorden we een mooie doelpunten! En wat lekker veel! De rust gingen we in met de monsterscore van 8-0.
Uiteraard begonnen de coaches met de complimenten aan de jongens, maar ze gebruikten deze wedstrijd ook om wat puntjes op de i te zetten. Als de keeper de bal heeft, backs naar de zijkant, middenvelders aanbieden, een-tweetje opzetten en de spitsen aanspelen. Hu, hu ;-)
Ik moet echt zeggen: de jongens hebben hun best gedaan, af en toe gingen bij sommigen de kopjes naar beneden, maar dat is niet zo verwonderlijk. Meer zat er gewoon niet in.Man van de wedstrijd was zonder meer Bas, die achterin heel erg zijn best deed en elk duel fanatiek aan ging. En de meeste won hij ook nog! 
De eerste helft was ook de helft waarin de verdedigers lieten zien dat ze ook kunnen en mogen aanvallen. Met twee heerlijke afstandsschoten brachten Tom en Skip de ruststand op 3-0. De coaches langs de lijn genoten. Dit was precies wat zij voor ogen hadden aan het begin van dit seizoen. Natuurlijk moeten de verdedigers vooral verdedigen, maar als het kan moeten ze het middenveld en de aanval ondersteunen. Skip, Tom en Jesse brachten het vanavond perfect tot uitvoering. Mede hierdoor konden Max, Julian, Koen en Abel op het middenveld een heerlijke wedstrijd spelen. 
In het begin van de tweede helft duurde het even voor de eerste goal er weer in vloog, maar toen dat eenmaal was gebeurd, was er ook geen houden meer aan voor SDO. Nog vier keer scoorden we in de tweede helft waardoor de eindstand op een zeer comfortabele 7-0 uitkwam. Een van de hele grote pluspunten van de tweede helft was, dat de jongens goed bleven overspelen. Zelden was er iemand uit op eigen succes. Integendeel, onze eerder genoemde middenvelders maakten prachtige combinaties. Zowel met elkaar als met onze opkomende verdedigers en de zich goed vrijlopende Niels. Als we zo door blijven spelen, belooft het een heel mooi seizoen te worden. 