Terechte overwinning op de E1 van OSM '75

Op een prachtige zaterdagochtend mochten onze helden aantreden tegen OSM’75 E1 in Maarssen. Vooraf waren de coaches er niet helemaal gerust op. Julian kon vandaag niet meedoen en de enkelbanden van Jesse waren nog verre van genezen van de ongelukkige schop van vorige week. Hinkend deed hij mee aan de warming-up. Coach/trainer Frank had tijdens de training van afgelopen donderdag de mannen eens een serieus goede warming-up laten doen (door de eerste adem heen) en onze toppers vroegen er vandaag zelf om!
Iets over tienen floot de uitstekende, jonge, scheidsrechter voor het begin. Op de stopwatch van Johan stond 40 seconden (!) toen Abel een goede corner van Tom met het hoofd prachtig binnenknikte. Wat een droomstart voor Victoria E2! Iedereen maakte zich op voor een doelpuntenfestijn, want zo vroeg al op 0-1 komen, terwijl de beruchte eerste vijf minuten nog amper waren begonnen: dat kon niet meer stuk. Maar ja, vijf minuten bestaat uit 300 seconden en er waren er pas 40 verstreken. De mannen zakten om onbegrijpelijke redenen enorm terug. Frank en Johan moesten flink coachen (lees: schreeuwen) om met name de verdediging bij de les te houden. Alsof de aanvallers van OSM’75 wel naar onze verdedigers zouden komen in plaats van andersom, zo leken onze mannen wel te verdedigen. Ik moet jullie bekennen, dat ik niet eens meer weet of OSM’75 in die fase weer op gelijke hoogte kwam, volgens mij wel. Wat ik wel weet, is dat we daarna weer ouderwets goed begonnen te voetballen.
Alsof opeens iedereen de laatste slaapjes uit de ogen had gewreven. Nu geen slappe duels meer, maar overal op het veld goede fanatieke duels. Met als gevolg dat wij opeens weer bepaalden wat er op het veld gebeurde. OSM’75 werd teruggedrongen met fanatiek voetbal van Victoria en vooral weer uitstekend samenspel. Vandaag leek iedereen te beseffen dat met goed samenspel en zonder gepingel de tegenstander geen schijn van kans heeft. Keurig verzorgden Tom, Skip en Koen (en later toch weer Jesse) de opbouw van achteruit. Op het midden wisten Abel en Max met uitstekend spel onze spits Niels te vinden. Het was dan ook weer een kwestie van tijd voordat de bal er in zou vliegen. Maar ja, diegenen die stukjes van Ajax – Utrecht hebben gezien deze week, weten dat het dan toch nog wel eens kan duren. Vandaag heette onze Klaas Jan gewoon Niels. Hij voetbalde lekker, werkte hard... maar de bal wilde er gewoon niet in. Gelukkig heette onze Suarez vandaag Abel Bijlsma en scoorden we toch nog. We gingen de rust in met een goede 1-3 voorsprong.
Na de rust gebeurde het onvoorstelbare. Weer 40 seconden op de stopwatch van Johan en... weer een doelpunt van Suarez, uhh Bijlsma! De mannen waren door het dolle heen en terecht. Maar OSM’75 gaf zich echter niet zomaar gewonnen en bleef het onze verdediging moeilijk maken. Keeper Max kreeg volop gelegenheid om zijn niet onaanzienlijke talent aan de vele toeschouwers te showen. Onder het heerlijke nazomerzonnetje kregen op die manier al onze helden volop gelegenheid om de trouwe Victoria supporters (hulde weer voor deze schaduwhelden!!) te laten genieten van hun kwaliteiten. Nadat Jesse al een frommelballetje tot net over de lijn van de OSM’75 had gewerkt en Max O. ook nog had gescoord, kreeg Klaas Jan, uhh Niels, ook loon naar werken. Na een schot van Jesse op de paal, belandde de bal voor de voeten van Niels en daar was ie dan, de goal van onze eigen Klaas Jan. Laagvliegend over het veld vierde hij zijn bevrijdende doelpunt. Het, volgens mij, laatste doelpunt stond model voor onze goede wedstrijd. Tom en Skip dreven een OSM’75 aanvaller in het nauw en veroverden de bal. Koen nam de bal over en zag Niels diepgaan. In één vloeiende beweging legde hij de bal in de voeten van Niels en die liet de meegekomen Max (of was het nu Abel? Je kan wel zien dat ik de veertig dik gepasseerd ben, het geheugen laat me in de steek) de eindstand op 8-3 bepalen. De coaches dachten dat er nog een minuut of vijf te spelen waren en als beloning voor het puike werk als laatste man mocht Tom de laatste vijf minuten ruilen met Niels en in de spits gaan spelen. Maar ja, toen was het cirkeltje weer rond: de vijf minuten bleken maar 40 seconden te duren en Tom stond nog maar net in de spits of de scheidsrechter floot af. Sorry Tom, je houdt een spitsbeurtje tegoed! Al met al een zeer puike partij voetbal van onze helden tegen een goede tegenstander. We hebben weer genoten van jullie, ga zo door!